*Życie trwa*

Veles

ŻYCIE TRWA

Jest tam cisza… nic nadto.
Może szelest liści białych róż.
Płatki ich chylą się śmierci w pokłonie.
Drzewa skręconymi kikutami, jęczą…
Ziemia ciągnie ich korzenie w otchłani mrok.

Jest też tam jezioro mgliste!
O wodach stalowych, zimnych, trupich.
Ssssyk, wrzaaaask! Szelest bluszczy.
Dzikie wino oplata węże, węże, węże…

Nie, karuzelę porusza świszczący oddech jesieni.
Zwiewne duszyczki kołyszą huśtawkami.
Taaak! Tam dzieci pomarły!
Co za szkoda… Ich kości gniją nadżarte.
Policzyłem. Policzyłem, wyrywając je z grobów!

Krzyczały, wiecie? Ciągle krzyczą.
Szszsza! Słyszycie? Kwilą, płaczą, łkają!
Ha! Aaaa! Zduszę ten lament! Zduszę, o tak!
Opium, krew, spływa, moje dłonie, krew…

Tam słońce wschodzi zachodami.
Zachody płoną krwistą poświatą,
A słońce czerni się, czerni piekielnie!
Nie ma brzasku, brzask to legenda.
Moje oczy nie widziały jasności. Ułuda!

Jest tam śmierć… nic nadto.
Może tylko szepty poróżnionych z życiem.
Otchłań ich nie chce, niebo wzgardziło…
Sssss! Jaka to ironia! … A życie trwa!...

(17 kwietnia 2006 r.)

Dziecko Półmroku

Znów mnie przerażasz , kruczoskrzydły... Ale prawdą jest że życia trwa dalej i za nic ma sobie naszą ciemność... Za nic cierpienie dokoła. Trwa tylko dla samego trwania, ciąg zdarzeń, reakcji chemicznych, nic więcej. Nawet myśl, choćby nie wiem jak wzniosła, sprowadza się do zmiany polaryzacji błony komórkowej neuronu. Wiem, nie o to Ci chodziło kruczoskrzydły. Ale to przyszło mi na myśl po przeczytaniu twojego utworu.